Radiohead i dinlerken bende garip duygular uyandırıyor.onunla sevişirken karma police şarkısını açmıştım.şimdi o aklıma geldi.ve ben yine bir eskimizi daha hatırladım.insan beş yıl boyunca hangi anısından nasıl kurtulabilirki...sanırım kendimden kurtulsam daha iyi !
penceremdeki perde yarı aralanmış ve yatağımda sere serpilmiş kıyafetlerim...orda burda çanta ve ayakkabılarım...odamda darmadağın hayatım gibi...düzene sokmaya çalışırken kendimi hep herzaman daha fazla darma duman ettim.
kendimi hep hasta gibi hissediyorum.bir insanın ruhu nasıl iyileşirki...nasıl dokunabilirim kendime dokundukca daha cok kanıyorum.
ne işime ne okuluma ne de hayatıma odaklanabiliyorum.artık birkaç satır kelime yazarken bile zorlanıyorum.
silkeliyorum kendimi ama üzerimde hiç bir kirli çıkı kalmamışcasına tükenmiş herseyim sanki sıfırlamışım herseyi, birtek o hariç...
zor
YanıtlaSilkeske sende bana bıraz polyanacılık dersı werseydın ve bende ınansaydım ınsanın kendını kandrması agzına emzık wermesı we sureklı onu emmesı ben bunu basaramıyrm hersey bukadar gercekken evet gercekten cok zor...
YanıtlaSilpolyanacılık dersini benden mi istiyorsun?..
YanıtlaSillady, neden yazıyosun bu yazıları, ben bunları okudukça hep kendimi görüyorum. Blogu kapattım sırf yazmayayım diye ama ne çare ben gönül defterimi kapatamamışım... ben saldım herşeyi olmuyo düzelmiyo.
YanıtlaSilJoker
yazmadan duramiyrm yazincada kotu oluyrm elm gtmio zaten eskisi gibi kaleme
YanıtlaSil