bazen içim dışımda kol gezerken boylu boyunca onu izlerim.tanımak için zorlarım hafızamı sanki daha önce karşılaşmışız ve bir selam verip geçiştirmişiz birbirimizi...
gözlerimin kapalı aralığından sızan bir ışık gibiydi diğer yanım ama ben ısrarla gözümü kapatıp yürümeye devam ediyorum.
öyle yabancı eda ile gülümseyip uzaklaşıyoruz yine birbimizden!
en çokta ona yabancı olduğumuz için tezatlar yumağına dönüyor ya hayat. kendiyle barışık insanlara bakıyorsun, bizim çıkarken zorlandığımız hayal basamaklarını üçer beşer çıkıyorlar, biz sadece arkalarından bakıp içimizdeki bizle küfürleşiyoruz.
zaman akıp geçiyor, geçerken de dinamiklerini değiştiriyor hayatın...
YanıtlaSilinsanın baska ınsanlara yabancılaşması kabuledilebilir ama ya kendine?
YanıtlaSilen çokta ona yabancı olduğumuz için tezatlar yumağına dönüyor ya hayat. kendiyle barışık insanlara bakıyorsun, bizim çıkarken zorlandığımız hayal basamaklarını üçer beşer çıkıyorlar, biz sadece arkalarından bakıp içimizdeki bizle küfürleşiyoruz.
YanıtlaSilİnsAN kendini bir kere kaybetti mi nasıl arayacak , hep unuttuğu bir yer olmayacak mı?
YanıtlaSil